“Çekiyorum gülümse!” Arkasına baktı. Lise çağında geçler kendilerini onlarca değişik pozlarda çekiyordu. Yüzlerinde gülümseme ile oluşan çizgiler onların mutluluklarının kanıtıydı. Arabası ile ilerlerken ani bir fren sesi ile durdu. Ve aynasından geriye bakınca bir arabanın o gençlerin arasına girmiş olduğunu gördü.
Bir anlık şoktan sonra yan koltuğunda duran çantasını alarak olay yerine koşturdu. Doktordu ve onlar için bir şeyler yapabilirdi. Olay yerine geldiğinde biraz önce mutlu olan geçlerin yerde kıvranmaları onun canını acıttı. Çünkü kendi kızı da onlarla aynı yaştaydı. Çocuğu gibi koştu onların yanına. Kalabalığı dağıttı ve müdahalelere başladı. Bu arada şoför adam da yaralıydı. Bir ara ona baktığında elinde bir telefon gördü. Araba kullanırken yasak olduğunu bile bile yapmıştı ve sadece sosyal ağdaydı. Yani merak ile telefonuna bakması ona ağır bir bedel ödetiyordu.
O arada ambulans gelmişti. Bir yandan kendisi, diğer yandan gelen doktorlar yaralılar ile uğraşıyordu. İnsanlar ise hiçbir şey yapmadan resim çekiyordu. Orada acı çeken birisinin resmini sosyal ağlarda onlarcası paylaşmıştı. “Abi! Kazaya bak!” notları da belki onlara bir beğeni daha getirecekti.
Tüm yaralılar taşındı ve hastaneye doğru yola çıktı. Kadın arabasına geri dönerken kalabalık da dağılıyordu. Fotoğraf çekecek malzeme bitmişti, durmalarına ne gerek vardı.
Arabaya oturunca kızını aradı. Eve gelmişti. Sıkıntı yoktu. Ona bu kazayı anlatamadı. “Bir şey oldu” dedi sadece. “Bir şey oldu ama şimdi ben de eve geliyordum, merak etme.”
Eve gelince yemeklerini yediler ve televizyon karşısına geçtiler. En son kapatılan haber kanalı açıldı. “Evet sayın seyirciler, bu feci kaza tam üç gencin hayatına mal oldu. Geriye ise son çekilen ve sosyal medyada paylaştıkları resim kaldı.”
Kadın resme bakınca içi titredi. Altında ise şu not yazıyordu: “Çekiyorum, gülümse !”
Yükleniyor ...
