“Hakkaniyet ve adaletini göstermek isteyen perde arkasında birisi var. Elbette ve herhalde, o gaybî Zâtın yanında en sevgili mahlûku ve en doğru abdi ve onun mezkûr maksatlarına tam hizmet ederek, hilkat-i kâinatın tılsımını ve muammâsını hall ve keşfeden ve daima o Hâlıkının namına hareket eden ve Ondan istimdat eden ve muvaffakiyet isteyen ve Onun tarafından imdada ve tevfike mazhar olan ve Muhammed-i Kureyşî denilen bu zât (asm) olacak.”
Bediüzzaman Said Nursi
Mekke’nin fethinden sonra İslâm’ı kabul edenler arasında Hz. Ebû Bekir’in (ra) babası Ebû Kuhâfe de (ra) bulunuyordu. Yaşı sekseni aşmış, âmâ bir kişi olan Ebu Kuhâfe (ra), mecliste Peygamber Efendimizin (asm) huzurunda gözyaşlarıyla kelime-i şahadet getiriyordu.
Bu sırada mecliste olan Ebu Bekir (ra), sevinmesi gerekirken babasını izledikçe hüzünleniyor, ağlıyordu. Bu durum meclisteki herkesin hayretine sebep olmuştu. Sahabelerden biri Ebu Bekir’e (ra) yaklaşarak sordu:
“Ya Ebu Bekir, baban gözlerimiz önünde kelime-i şahadet getiriyor, ahiretini kurtarıyor. Sen neden bu hale sevinecek haldeyken ağlıyorsun?”
Ebu Bekir’in cevabı büyük bir vefa örneğiydi:
“Allah’ın Resulünün en büyük arzusu amcası Ebu Talibin Müslüman olmasıydı. Fakat bu gerçekleşmedi. Ben isterdim ki şuan şahadet getiren benim babam yerinde Ebu Talib olsun. Babamın Müslüman olduğundan dolayı benim gönlüm hoşnut olacağına onun gönlü hoşnut olsun. İşte ben bu olmadığı için ağlıyorum.”
Yükleniyor ...
