Tefekkür Dünyası

İnsan muhtaçtır bir dinleyene

“Yanlış anlamazsanız bir şey ifade edeceğim” derken hissettim kaybettiğimiz değerleri. Bir mü’min kardeşini neden yanlış anlasın ki… Ya da yanlış anlarsa ne olur? Duygularımdaki endişeyi, kaygıyı hissedince, “kaybetmişiz kardeşlik sıfatını” dedim. Yeni tanıştığım biri olsa normal böyle söylemem, eski kadîm bir dostta bunu hissetmek gerçekten üzdü beni.
Samimiyetin getirdiği masumiyet kayıp mı oldu ki, ben rahat sözümü iletemedim. Artık bilmiyorum, neydi o duygu.
Fakat konuşmak fıtri bir ihtiyaçtır. İnsanlar elbet birbiriyle konuşmalı, hem de rahat rahat, ihtiyaç hissettiği kelimelerle hâlinizi arz edebilmeli, endişe duymadan. Bir de deriz ya konuşurken, “bunları kimseye söyleme”; aslında hakaret sayarım bunu. Bilirim söz bir emanettir, korumam lazım. Bu ahlâkı kaybedersek toplumda huzur, güven kalkar. Kişiler kalır dertleriyle, sıkıntılarıyla baş başa. İnsan muhtaçtır bir birine, bir dinleyene!…

Ayşenur YAŞAR

Leave a Comment

E-posta adresiniz yayınlanmayacak. Gerekli alanlar * ile işaretlenmişlerdir

*