İlham

AY VE BEN

Bu gece ay penceremde,

Hep şiir okuyor nedense,

Kalk da yaz bunları diyor,

Her gece uyku olmaz gecende.

 

Işığını dikmiş gözüme,

Kalkmamı bekliyor nedense,

Şair değilim desem de,

Bekliyor öylece gecemde.

 

İşte kalktım, bak kalemim elimde,

Söylediklerini dinliyorum kalbimde,

Safi nur olmuş ay, içiyor her bir zerre,

Benim zerrelerim bile, bu sırra karışmış nedense.

 

Arasam kendimi, nasıl, bilmem ki nerede?

Bu kadar çözülürse insan bulunur mu bu yerde?

Mana ayda, mana yerde, mana gökte, mana bende,

Mana bir nur, bir sır, kalbimin en derininde.

 

Şu ıssız diyarların sırrı Rabbimde,

Issız mı aceb dinle, kim söyleniyor dillerde,

Şu ovayı tutmuş, arşı çınlatan zikirlerde,

Aradığın manayı bulursun belki, kulak ver de.

 

Sabah olacak, bu sohbetle neredeyse,

Sohbete doyamamış, ay yine penceremde.

Ben bunları okudum, onun nurdan dilinde,

Yine buluşmak üzere, başka bir gecede,

Rabbimizi söyledik sabaha dek birlikte.

 

Leave a Comment

E-posta adresiniz yayınlanmayacak. Gerekli alanlar * ile işaretlenmişlerdir

*