Elbette herbirinin kendine özel ve güzel bir hikâyesi vardır cennet kuzularının… Hüzünlüdür, belki acıdır da ailesi için. Fakat cennet kuzusu için güzel ve özel bir hikâyedir yaşadıkları. Zira ebediyete geçtiği andan itibaren Hz. İbrahim ve Hz. Sare (ra) validemiz tarafından cennette eğlendiriliyor olmak onlara en tatlı sevinçtir. Cennetteler; öyle bir yer ki ne göz görmüş, ne kulak işitmiş, ne de kalbe tahattur etmiş bir güzellik ki ne gam, ne keder, ne elem, ne hüzün, ne hasret var zira dünyalarında. Onların sevincini, tahayyülle ferahlayarak müteselli olur anne ve babalarının hasret dolu yürekleri.
Evet, bizim de bir yavrucuğumuz var o saadetlerde. Daha birkaç ay önce ebedi âleme tevdi ettiğimiz, can paremizin hikâyesini paylaşacağım sizinle. Defaatle elime kağıt ve kalem aldım ama gözyaşlarım çağlayan olunca bitmedi. Bilemiyorum bu sefer bitirebilecek miyim? Ama deneyeceğim.
Evet; herkes dünyasında zaman zaman çok özel sualler ve sınavlarla muhatap olur muhakkak. İşte o özel anlarda insan dönüp nefsine der;
“Ey Nefsim! Okuduklarını şimdi uygulama zamanı.” Meğer kitaptan okumak ne de kolaymış… Evet, yaşamak zor, hem de çok zor. Ama her musibette, her zorlukta Rabb-i Rahimimizin hususi rahmet ve iltifatını görmek ne denli büyük bir saadet…
Haydi Bismillah diyerek başlayalım bizim hikâyemize.
Yıllardır özlemle beklediğimiz ve hasretle arzuladığımız bebeğimizin ilk müjdesini almakla başladı her şey. Rabbimizin dualarımıza cevap vermesi bizi; hususan ilk oğlumuzu çok mesrur eyledi. Öyle ya her yerde, her an kardeş için dualar edip duruyordu. İlk haberi aldığında da şükürlere boğuldu 8 yaşındaki abimiz. Dualarımıza cevap verilmiş fakat daha güzeliyle kabul edilmiş, ancak bizim bundan haberimiz yoktu. Her şey çok güzel ve sağlıklı gidiyordu ya da biz öyle biliyorduk ta ki 22. Haftaya gelip “perinatolog”a gidinceye kadar…
Evet 21 Şubat gecesi meğerse en uzun geceymiş bizim için. Bitmezmiş karanlıkları ve bitmezmiş gözyaşları.
Sabır, musibete ilk toslama anında gösterilen tavırdır ya. İşte biz de o akşam çok ciddi tosladık. Allah insaf versin, şefkat ve merhamet versin, usul, erkan, mukteza-i hale uygun konuşabilme becerisi versin şu perinatologlara ki benim yaşadığımı hiç kimse yaşamasın.
Muayene anında ultrasonu koyduğu gibi “bebeğin elleri yok, dirsekten aşağısı oluşmamış” dedi. Eşimle benim beynimizden kaynar sular döküldüğünü hissettik. ‘Oluşur mu?’ diyebildik sadece. Kesin ve net tavırla “Hayır bundan sonra oluşmaz” dedi. Sonra ayaklarında, kalbinde, beyninde sıkıntı var.. var.. var da var. Peki ya bir hal çaresi? Kesin ve net, yok… Ağladık, ağladık, sadece ağladık.. Ben de taşıdığım yavrum da Rabbimin mülküydük. Değil mi mülkünde dilediği gibi tasarruf etme hakkı O’nun. O halde sadece seyredebilirdik kudretini. O gece doktor bebeğin hayatını sonlandırmanın plânlarını bize anlatmaya çalışırken oradan çıktık gittik.
O geceyi ve sonraki bir kaç gün ve geceyi ifadeye kelimeler kifayetsiz kalır. Sonraki günlerde bilinen meşhur bir başka perinatologa “belki” diyerek gittik. Ama benzer hususların tasdiki hükmünde olunca artık tamam dedik. Şahs-ı manevînin kısa zamanda yaptığı dualardan olsa ki, eşimin de benim de kalbimizde müthiş bir sükunet ve rıza hâli vardı, Elhamdülillah. Evet hiçbir doktor ümit ver(e)medi. ‘Anne karnında ölebilir, seni zehirleyebilir, doğar hemen ölebilir, yirmidört saatte ölebilir, yüzde doksanı zaten ilk yılda vefat eder. Yoğun bakımlarda sürünürsünüz, ona da yaşamak denirse, seni en iyisi bu dertten kurtaralım’ dediler.
Ne derlerse desinler artık onları duymuyorduk. Başka bir boyuta geçmiştik adeta. Çünkü artık içimde bir “cennet kuzusunun” (vildanün muhalledun) varlığını bilmek ve onu tatmak bambaşka hallere götürmüştü bizi. Babası ikinci doktordan çıkarken oğlumuzun ismi Abdullah Mesud olsun mu dedi? Ki o Allah’ın özel bir kulu “Abdullah” olacaktır ve ne olursa olsun günahsız olduğu için “mesud” olacaktır. Çok sevmiştik Abdullah Mesud ismini. Aynı akşam günlerce kardeşine isim arayan oğlum hiçbir şeyden habersiz “Anne kardeşimin adını buldum ona “Abdülbaki” diyelim mi dedi. Hiçbir şey tesadüf olamazdı. Bekâya namzettik hepimiz amenna, ama bebeğimize daha yakın görünüyordu. Çok güzel ve hikmetliymiş oğlum diyerek Abdülbaki ismini de koyduk heybemize…
Ve Abdullah Mesud Abdülbakimizli günlerimiz başlamıştı. Rabbim emanetini bizden alıncaya kadar o bizim emanetimizdi artık. Hiç yoktu Rabbim ona cisim libasını verdi, kendi katından ruh üfledi, eşref-i mahlukat eyleyerek insan eyledi. Hayatın bize bakan yönü bir ise Hayy-ı Kayyum’a bakan yüzü bindir. Ona bakan vecihle bir an-ı seyyale yaşaması yeterliydi… “Hayret makamında izliyorduk.” Diyordum; “Allah’ım ben onun annesiyim evet ama Sen onun Rabbisin. Ben şefkat ediyorum yavruma ama sen bana da ona da şefkat ediyorsun, bu yaşadıklarımız senin şefkatinden uzak değil. Bizi sana tevekkül eden ve teslim olanlardan kıl ve bizi vereceğin her hale razı eyle” diye dualara sığınıyorduk. Ve Hz. İbrahim’i (as) hissettim o günlerde. Hz. İbrahim’in (as) emir üzerine oğlu Hz. İsmail’i (as) kurban edeceği sırada Hz. İsmail’in (as) “Babacığım korkma, beni sabredenlerden bulacaksın.” deyişi geldi kulaklarıma.
Sonra Peygamber Efendimizin (asm) küçücük oğlu Kasım’ı defnederken ağlamasını gören sahabelere; “Kalp hüzünlenir, göz yaşarır ancak isyan etmeyiz.” deyişini duyuyordum adeta ve düşünüyordum;
“Ne de çok emellerim varmış meğerse şu dünyada, birkaç ayda bile neler istemişim, ne hoşamediler, ne hazırlıklar, ne plânlar… ”
Buradakiler kısa ve geçici olacağından doyamayacaktım belki de, o yüzden hiç bitmeyecek ve bol bol tatmin edileceğimiz güzelliklere tehir edilecekti hakiki vuslatımız inşallah.
Yine özürlü yavrular ve anneleri dünyama girmişti. Ben de namzettim onlara zira. Ne yaşarlar, ne hissederler anlamaya çalışıyordum. Özürlü bir yavruya yan gözle bile bakmanın annesinin kalbini nasıl acıtabildiğini hissediyordum. Hülasa; Abdullah Mesud’umla nasibimizdeki beraberliğimiz 30 haftaymış meğer. Sancılarıyla artık rahm–ı madere veda zamanı geliyordu. Dünyamıza teşrife niyetleniyordu.
Doktorların, “Sen iyi misin sezaryen olacaksın, böyle bir bebeğe değmez.” deyip önemsemedikleri yavrumun dünya hanesindeki misafirliği sadece 13 saat sürdü. Materyalist bir bakışla hekimler beni ve oğlumu anlamadı ve anlayamayacaklar da.
Rabb-i Rahimime binlerce kez şükür olsun ki; oğlum canlı doğdu ve bir müddet yaşadı. Değil miydi ki “Bir an-ı seyyale yeterliydi.” Mesele bitmişti bizim için.
İnsan suretinde yaratıldı, insana layık doğum ve vefatı gerçekleşti. Kulağına ezanı okundu ismi verildi, cenaze namazı kılındı ve “Melekler Kabristanı” olan ve sadece cennet bebeklerinin yanına kıymetlice defnedildi. Minicik tabutunu abisi taşırken, babasına da gerçekten çok zor olan bir peygamber sünneti nasip olmuştu. Hissettiği sıcacık tenini toprağa gözyaşları içerisinde bırakırken “kalp hüzünlenir, göz yaşarır ama Allah’a isyan etmeyiz” hakikatini hakkalyakin hissetti.
“Evet şu güzeran-ı hayat bir uykudur, bir rüya gibi geçti, Şu temelsiz ömür dahi bir rüzgar gibi uçar gider” hakikatini zerrelerimizde hissettik.
Şimdi mi? Şimdi ise hiç koklayamadığım cennet yavrumun kokusunu çok özlüyor, hasretle ona kavuşacağımız güne hazırlanıyoruz. Arada rüyamda veriyorlar, sev diye, alıyorum seviyorum, tam emzireceğim sırada uyanıyorum. Birkaç gün orada kalsam da geçiyor acısı ve yine özlüyorum ve sık sık kendimi “Melekler Kabristanı”nda buluyorum. Orası Cennet bahçesi, nasıl bir huzur var orada anlatamam. Oğlumun kabrinin başında okurken, arkadaşları doluşuyor etrafıma. Abdullah Mesud’un annesi gelmiş diyorlar. Bilmiyorum ama öyle hissediyorum. Hepsi çok keyifli ve hepsi çok neşeli oynaşıyorlar ve de her gittiğimde oğlumun arkadaşlarını çoğalmış görüyorum .
Sonra mı? Sonra yine dönüyorum evime kalbimin bir parçasını bırakarak ve doyamayarak.
Çocuk Taziyenamesi aldık, poşetleyip bütün mezarların üzerine bıraktık. Biliyorum oraya gelen anne ve babalar ne hisseder, nasıl teselli olurlar. Biliyorum hasreti bitmeyecek yavrularının ama, iman nurundan gelen hakikatlerle müteselli olmalarını çok arzu ediyorum.
Hülasa; Ölüm öldürülmüyor, kabir kapısı kapanmıyor, yüzde doksan dokuz ahbabın gittiği âleme gitmeye iştiyak duyup, merdane ölümün yüzüne bakabilmeyi Rabb-i rahimimden cümlemiz için niyaz ediyorum.
Medar-ı ibret bir tefekkür: Geçen yaz Kudüs El-Halil kentindeki Hz. İbrahim ve Hz. Sare validemize yaptığımız ziyaretten sonra bebeğimizin müjdesini almıştık. Zaman gösterdi ki; meğer bu yavru bizden önce onlara kavuşacakmış.
Yazar: Halide Keçeli
Duygularıma ne de güzel tercüman olmuşsunuz… Sanırım evlatlarımızı aynı rahatsızlıktan ötürü Rabbimin yanına uğurladık. Şimdi bana yeniden annelik duygusunu yaşatan Rabbime sonsuz hamdolsun ama Allah kimseye de evlat acısı yaşatmasın gerçekten dünyanın en zor imtihanlarından biri.
Selamunaleyküm bizimde benzer bir hikayemiz var.6,5 yaşinda abimiz Ömer Deniz imiz kardeş diye tutturdu.Hiç gündemimizde yok iken rabbim nasib etti kısa bir süreliğine sevindik 10 haftasına varamadan mahrum kaldık 2019 un şubatıydı. abimiz çok üzüldü ellerinde dirseklerinde döküntüler çıktı.Çok üzüldüğünden sandık birkaç dr götürdük gecer dediler.Derken ömerime güçsüzlük hali geldi ellerini kapatamaz oldu.Bir kaç yere götürdük anlam veremediler bu arada sürekli dr kapıları aşındırıyoruz.Derken 1 mart 2019 cerrahpaşa çocuk romotolojide bulduk kendimizi jüvenil dermatomiyozit denen bir illet teşhisi kondu.Korkulacak bir şey olmadığını ancak hastalığın milyonda bir görüldüğü ama uzun süreki kortizon ve meteotraksat tedavisi ile hem bağışıklığı hem hastalığı bastıracaklarını söylediler.Derken ilaçlar çok iyi geldi Denizim eski günlerine döndü kısa 20 mart 2019 kontrolümüze gittik çok iyi toparlandığını ve dozları azaltmaya başladıklarını söylediler havalara uçtuk çok kısa sürmüştü.Ertesi gün Ömerim yine halsizleşti çok değil yarım doz azalmıştı halbuki gittik normal dediler 1 hafta sonra acile gittik pazartesi doktoru sizi çsğırıyo gelsinler dediler.Gittik hocam doz azaldı böyle oldu derken fırçayı yedik gönderildik.7 nisan 2019 ömer deniz yoğun bakımda nefes alamıyor yavrum makinaya bağlı ana herseyin farkında teselli ediyor sürekli bizi.dr neden böyle oldu anlamadım derken hocam size anlatmaya çalıştık fırça attınız evham yapıyorsunuz dediniz dedik yere baktı hastalığın ilk evresindeyiz sanırken son çıkışa gelmişiz dr şaşkın 37 gün sürdü yoğun bakım orada bile çok gayret etti oğlum teselli etti güldürdü ağlattı uyutulmadan önce seni çok seviyoruz oğlum diyebildik bende sizi anne baba dedi ve uyudu 37 günün son 20 günü hep uyudu aslanım 15 mayıs 2019 saat 02:35 hastane bahçesinde arabada uyuyorum rüyamda oğlumun ölüm haberini veriyorlar o esnada telefonum çalıyor uyanıyorum yoğun bakımdan arıyorlar yukarı gelin diye annesiyle hiç konuşmadan birbirimize sarılıp çıkıyoruz yukarı farkındayız ama belli etmiyoruz konduramıyoruz elimiz ayağımız zangır zangır kapıya geldik yere yığıldık yığılacağız bekliyoruz ve açıldı kaybettik dendi.Şükürler olsun hiç isyan etmedik 10 dk süren göz yaşı ve sonrasında rabbimin verdiği güç ile dimdik ayakta idik oğlumuzu gördük vedalaştık 37 gün öpemediğimiz yavrumuzu öptük yıkadık ve cennet yurduna kendi elimle koydum yavrumu ramazanın 10. Günüydü.Bayram sonrası eşim ben ve 4 arkadaşımızla umre yapmak nasib oldu.Çağırıldık resmen sürekli hepimizin rüyasında birimiz ihramlı görüyor diğerimizi hacerülesvede dokunduruyor. Bizimle idi yürekten hissediyorduk.Sonrasında rabbim yine çağırdı 19 şubat 2020 kısmet oldu gittik son umreciler olarak 4 martta döndük ve kabe bizden sonra kapandı ve orada eşimin tekrar hamile olduğu haberini aldık.
Rabbime layık bir kul efendimize layık bir ümmet abisine layık bir kardeş olur inşaAllah.Rabbim hepimize sabırlar versin rızasını kazanarak emaneti teslim etmeyi nasib etsin ahirette yavrularımıza kavuşmayı nasib etsin. Inna lillahi ve inna ileyhi raciun.