“İmân, insanı insan eder; belki, insanı sultan eder. Öyle ise, insanın vazife-i asliyesi imân ve duâdır.”
Bediüzzaman Said Nursi
Bir savaş sonrası Peygamber Efendimiz (asm) önderliğini yaptığı büyük İslâm ordusuyla Medine’ye dönüyor. Sahabi Efendilerimiz yorgun düşmüş bir durumda… Bir mevkide istirahat ediyorlar.
İstirahat etmek için durdukları yerde, iki Sahabi arasında tartışma çıkar. Tartışma öyle bir noktaya gelir ki, Ensardan olan Sahabi bağırır:
“Yetiş ey Ensar topluluğu!”
Muhacirden olan Sahabi Efendimiz de bu çağrıya karşılık verir:
“Yetişin ey Muhacir kardeşlerim!”
Bir anda Ensar ile Muhacir Sahabiler karşı karşıya gelmiştir. Hadiseyi duyan Peygamber Efendimiz (asm) hiddetle Sahabilerinin yanına gelir:
“Yürüyün!”
Sahabiler şaşırmıştır. Efendimizi (asm) takiben yürümeye başlarlar. Yürürler, yürürler. Saatlerce yürürler… Artık çok yorulmuş bir durumdayken, Sahabilerden bir tanesi Efendimizin yanına gelir:
“Ya Resulallah, çok yorulduk. Daha ne kadar yürümeye devam edeceğiz?
Efendimizin (asm) cevabı Sahabi’yi daha da şaşırtır:
“Hızlanarak dinlenin!”
Çaresiz hızlanırlar. Saatler geçer. Artık yürümekten bîtap düşmüş durumdalar. Efendimiz (asm) Sahabilerine dönerek seslenir:
“Burada istirahat edebiliriz.”
Sahabe yorgunluktan olduğu yere yığılır. Anında uykuya dalarlar. Uyandıklarında dinlenmişler, yaşanan hadiseden kaynaklanan öfkeleri tamamen yok olmuştur. Hatta hadiseyi hatırlamayan Sahabiler dahi vardır.
Yükleniyor ...
