Merdivenin basamakları

Bir sorunun bitmesi. Yâhut çözümlenme­si. Netice elde etmek. Neticenin hemen ar­dından bir yenisiyle karşılaşmak.

Sorun dememeli belki de. Soru… Ya da çözülmesi gereken bir mesele, his, duygu, fikir…

Her adımımızda bir soru var aslında. İçi­mizde çözüm bekleyen hâller var. Ve bu çö­züm bulma süreci kimi zaman uzun, zor ve sancılı olabiliyor.

Bir hâle giriftâr olur insan. O hâlden hiç çıkamayacağını sanır. Zaman geçer… Hâl du­rum gelir. Rabbim esbabı vesile kılar. Ve o hâl ortadan kalkar. Tefekkürî bir hatıra kalır zi­hinde. Oysa yaşarken hiç bitmeyecek, çözül­meyecek sanır insan. En büyük derdi içinde hisseder.

Tam geçer ki aslında başka bir hâletin içinde buluverir kendini. Nasıl çıksam düşün­cesi sarar tekrar benliğini. Düşünceler, çırpı­nışlar, çıkış yolu aramalar devam eder durur. Fakat fâni hayatın içindeki hâller de fânidir. Dert fenâ bulur, devâ ise bekâ…

Sonra bir başka hâl… Bir başka hâl… Böyle devam eder. Ki öyle de olmalı değil midir? Bu dünyaya gelişteki amaç taallüm ile tekem­mül ise…

Amaca doğru yürümede sorun, dert, çö­zümsüzlük olmalı ki cevap aransın. Cevap aransın ki bulmanın lezzeti de tadılsın.

Aynı kalmamalı insan, ilerlemeli. Keşfe çıkmalı belki de… Kendini keşfe. Ben kimim? Eksiklerim neler? Zayıf yönlerim neler? Nasıl tamamlamalıyım kendimi? Bu hâlime kifâyet etmemeli, en iyiye yönelmeliyim. Ahsen-i takvîmde yaratıldıysa insan. O mertebe için gayret etmeliyim. Yeknesaklık, durağanlık insanı yorar, sıkar.

Oysa kendini keşifte hareket vardır. Ne­fis pek memnun olmaz ilk başta. Rahatının bozulmasını istemez zira. Eksiklilerini gör­meyi, fazlalıklarının farkına varmayı yorucu ve acıtıcı sanır nefis. Ancak öyle değildir. Mü­kemmele giden yol lezzetlidir. Ruh ferah bu­lur. Kalp memnun olur. Nefis de en sonunda tatmîn olur.

Yaşadığımız hayatın her adımındaki ken­dimizi bulma, tefekkür silsilesi aslında Rab­bimizi bulma ve O’na yakınlaşma hâlidir.

“Olmasaydı, keşke, çözülsün, bitsin” de­nilecek ne kadar hâletimiz varsa onlar bizim için iyi ki var. Ve olmaya devam edecekler. İyi ki devam edecekler. Zirâ merdivenin basa­makları onlar. Basamakların çokluğu zirveye yakınlık demektir. Kim istemez ki zirvede bir hâl yaşamak. Kulluğun zirvesi… Rabbe yakın­lığın zirvesi…

Bir de ihlâs istemeli. Basamakların he­men yanındaki korkuluktur zirâ ihlâs. Zirve­ye giden merdivenden düşmeyi engeller. Sıkı sıkı tutmalı o korkuluğu. Her adımda durmalı, nefeslenmeli, düşünmeli ve tebessüm etme­li. Ve emîn adımlarla ilerlemeli… Rabbim beni âlây-ı illiyine, ahsen-i takvîme çıkarıyor diye sevinmeli.

Yarınki basamak için adımlarımızı sevinç­le atmalı.

Haydi Bismillah…