“İnsandaki nefis ise, şeytanı her vakit dinler. Kuvve-i şeheviye ve gadabiye ise, şeytanın desiselerine hem kabile, hem nâkile iki cihaz hükmündedir. İşte, bunun içindir ki, Cenâb-ı Hakkın Gafûr, Rahîm gibi iki ismi, tecellî-i âzamla ehl-i imana teveccüh ediyor. Ve Kur’ân-ı Hakîmde peygamberlere en mühim ihsanı mağfiret olduğunu gösteriyor ve onları istiğfar etmeye davet ediyor.”
Bediüzzaman Said Nursi
Hz. Safiyye (ra) anlatıyor:
“Resulullah itikafa girmişti. Ben de geceleyin onu ziyarete gittim. Bir müddet muhabbet ettikten sonra evime gitmek üzere izin istedim. O da beni evime götürmek için kalktı ve beraber dışarı çıktık.
Evime doğru yürürken Ensar’dan iki kişi yanımızdan geçiyordu. Bizi görünce uzaklaşmak için hızlandılar. Bunun üzerine Resulullah (asm):
“Yavaş olun! Bu yanımdaki kadın eşim; Safiyye bint-i Huyey’dir” buyurdu.
Bunu duyan sahabeler üzüldüler ve hayretle:
“Subhanallah! Hakkında kötü düşünmemiz mümkün mü ya Resulallah!” dediler.
Resulullah (asm) buyurdu:
“Şüphesiz ki şeytan, insanın damarlarındaki kanın dolaştığı gibi dolaşır. Doğrusu ben şeytanın kalbinize kötü bir şey atmasından endişe ettim.”
Yükleniyor ...
