İnsanların en cömerdi; Hz. Muhammed (asm)  

“Ehl-i Sünnet mezhebi vasattır. Çünkü bu mezhep, beyne-beynedir ki, o fiillerin bidayetini irade-i cüz’i­yeye, nihayetini irade-i külliyeye veriyor. Ve keza, itikadda da tatil ifrattır, teşbih tefrittir, tevhid vasattır.”

Bediüzzaman Said Nursî

 Hayır, işlemede insanların en cömerdi olan Peygamberimiz (asm), kendisinden istenilen bir şeyi asla geri çevirmezdi. Bir ihtiyaç sahibi O’na derdinden bahsettiği zaman çok duygulanır, onu kendisine tercih eder, ba­zen yemeğini, bazen de üzerindeki elbisesini verirdi.

Bir gün, küçük bir çocuk Peygamber Efendimizin (asm) huzuruna geldi. Efendimiz sahabeler ile otur­muş, sohbet ediyordu. Çocuk:

“Ey Allah’ın Resûlü, annem senden gömlek istiyor.” dedi.

O sırada Efendimizin (asm) sırtındakinden başka gömleği yoktu. Çocuğa başka bir zaman gelmesini söyledi.

Çocuk annesinin yanına gidip durumu anlattı. Annesi:

“Allah resûlüne git, ‘annem sırtındaki gömleği istiyor’ de” dedi.

Çocuk tekrar mescide, Efendimizin (asm) huzuruna geldi:

“Efendim, annem sırtınızdakini istiyor.”

Bunun üzerine Efendimiz (asm), mescidden ayrılıp evine gitti. Üzerindeki gömleği çıkarıp çocuğa ver­di. O sırada Hz. Bilâl (ra) ezan okuyordu. Fakat Efendimiz (asm) üzerine giyecek bir kıyafet bulamadığı için mescide gidemedi.

Mescidde Efendimizi (asm) namaza bekleyen sahabeler, gelmediğini anlayınca merak edip, evine gel­diler. Efendimizi (asm) gömleksiz olarak gördüklerinde meseleyi anlamışlardı.

Bu hadise üzerine, Cenab-ı Hak, şu ayeti vahyetti:

“Elini kısma; onu büsbütün de açıverme ki, pişman ve kınanmış halde kalmayasın. Rabbin dilediğine rızkı bol verir, dilediğinden de kısar. Hiç şüphe yok ki, O kullarından haberdardır ve onları görmektedir.”¹

 Dipnot:

1. İsra Suresi, 29–30