Hoş geldin!

Elveda… Ne kadar hüzünlü bir kelime. İçi yakan ve gözleri yaşartan… Bir de bu kelimenin önüne “Yâ Şehri Ramazan” gelirse yüreklerin hüznü daha da katmerlenir. Oysa “hoş gel­din” kelimesi Ramazan’ın yanına ne kadar da yakışıyor.

Hoş geldin Yâ Şehr-i Ramazan…

Ramazanın ilk on günü bu sözü söyler sonra vedalaşma­ya başlarız. Hâlbuki ne kadar da çok beklemiş, hazırlanmış ve özlemiştik. Bu sevdiğimiz hâl zaman dilimine bağlı olduğu için, işte geldi ve gidiyor. Bize de arkasından “Elveda Rama­zan” demek düşüyor.

Peki, ister misiniz Ramazan hiç bitmesin, hep bizimle kal­sın?

O halde gelin zaman kavramından çıkalım. Şevval ayına girmek bitirmesin Ramazanımızı…

Çünkü hâlâ; yeni nazil oluyormuşçasına Kur’ân okuyabi­liriz.

Gece namazları kılabiliriz teravih yerine.

Akşam soframızda dostlarımızı ağırlayabiliriz iftar niye­tiyle.

Elimizde var olan her ne ise kardeşimizle paylaşabiliriz.

Şükrümüzü arttıran oruç tutabilir, pencereyi aralayıp ak­şam ezanını heyecanla bekleyebiliriz.

Dilimizi gıybetten, gözümüzü haramdan koruyabiliriz tıp­kı Ramazandaki gibi.

Belki her gece kandiller yanmaz ama olsun.

Gönlümüzün kandilleri ışıl ışıl olacaktır.

İftar topu, sahur davulcusu mu? Onların sesi kulağımız­dan hiç gitmedi ki…

O halde Şevval ayına girerken diyelim mi yine, yeniden, heyecanla “Hoşgeldin Yâ Şehr-i Ramazan!”