Cumartesi sabahları

Işık hûzmeleri pencereden usulca girer ve lâhutî bir hâl alır oda. Büyükçe bir masa üzerin­de kırmızı kitaplar ve bir kaç sandalye odanın yegâne eşyasıdır. Penceredeki perdeler odanın mahremiyetini sağlayacak renk ve kalınlıkta olmasına rağmen sanki semâyı her an göstere­cekmiş hissini verir hâldedir.

Ve odaya sesler doluşur bahar neşesini ha­ber veren kuş cıvıltıları misâl. Dış dünyadaki gürültü, sis, kargaşa, karanlık, zulmet ve ka­ramsarlıkları bırakarak odaya girmiş ve birbir­lerine hasretle sarılmışlardır. Bir hafta ayrılık onlar için çok uzundur zirâ. İple çektikleri cu­martesi sabahlarına işte kavuşmuşlardır. San­dalyeleri doldurmuş ve masada duran kırmızı kitaplar açılmıştır. Baharın çiçeklerini andırır tebessümleri vardır hepsinin yüzünde. Pence­reden sızan ışığın yansıması gibidir gözleri, pırıl pırıl… Artık odada renk, ışık, ses ve tebessüm hâkimdir.

Ve başlarlar okumaya. “Bismihi sübhâ­nehû…. Esselâmu aleyküm ve rahmetullahi ve berekâtühû….”

Onlar okurlar, kâinat dinler. Kuşlar, güneş, semâ hepsi müteveccihtir bu odaya. Mevsim fark etmeksizin bahardır zaman.

Sayfalar çevrildikçe heyecanlı ruhları şevk­le dolar ve ferahlar, teskîn olur. Akıl ve kalple­ri tatminkârdır artık. Haftanın yorgunluğunu üzerlerinden atmışçasına dinçtirler masadan kalkarken. Mânen doymuşluğun yanında şim­di maddeten doyma zamanıdır. “Lezzeti şükür için istemek” kâidesiyle mutfağa koşarlar. Mu­habbeti koyulaştıran çaydanlığı ve evden ge­tirdikleri ikramları masaya koyarlar. Elden ele gider çay bardakları… Muhabbet ve samimiye­tin öyle güzel tablosu oluşur ki dışarıdan izle­yen cennet manzaralarını seyre daldığı hissine kapılır. Bu his yanlış da değildir aslında. Çünkü âhirzamanın her türlü câzibedâr günahlarını el­lerinin tersiyle itip, Rablerinin rızâsını isteyen gençlerle doludur oda.

Bir yanlarında çay vardır, bir yanlarında Risâle-i Nur’ları…

Ve her dâim o gençlere gelir mele-i alâ’nın hadsiz sâkinlerinin alkışları…