Annem sevdiğim tatlıyı yapmış

Bayramda, yer ayırttığı tatil köyüne gidecek­lerdi. Zaten çalışmaktan yoruluyordu bir de bu tatilde evde kalmak istemiyordu. Hava sıcak, yani tam da gezme vaktiydi. Bavullarını hazırlı­yordu. Güneş kremi, okuma kitabı…

Telefonu çaldı sonra, arayan annesiydi. Açtı ve esenlikten sonra kadıncağız; “Sevdiğin tatlıyı yaptım ne zaman geliyorsunuz?” dedi. “Şey anne çocuklar tatile gitmek istedi de…” cevabını titre­yen sesi ile verdiğinde annesi üzülerek; “Tamam kızım tamam size iyi eğlenceler” dedi ve kapattı.

Kızın o anda içinden bir parça kopar gibi oldu. Çocuklar değil aslında, o tatili kendi istiyordu. Ama hemen üzerine atacak birisini ne kolay bul­muştu. Oysa çocuklar kaç kere anneannelerine gitmek istediğini söylemişti.

Salona geçti. Telefonu eline aldı ve tatil kö­yünü aradı. “Ben rezervasyonu iptal etmek is­tiyorum da…” dedi utangaç bir mahcubiyetle. “Nedeni nedir?” dedi telefondaki adam. “Annem annem en sevdiğim tatlıyı yapmış da…” dedi is­temsizce. Sonra utandı. Adama neydi ki anne­sinin en sevdiği tatlıyı yapmasından. Niye böyle demişti ki sanki… “Anladım efendim, size afiyet olsun. Normalde iptalde de ücreti alıyoruz ama siz o para ile annenize hediye alın ve bizim yeri­mize de elini öperek bayramını kutlayın” cevabı­nı alınca kadın ne diyeceğini bilemedi.

Akşam eşine bu olayı anlattığında eşi de “O da bir babaysa anlamıştır. Anne ya da baba ol­mak çocuğunu yanında olmasını istemektir. Öyle değil mi hanım?” dedi. Öyleydi. Anne baba ev­ladını büyütür, çalışır, çabalar okutur, iş sahibi olunca iyi birisi ile evlendirir, mürüvvetini görür, torunlarını kucağına almak ister. Ama her şey­den ziyade, müsait her vakitte yanlarında olma­larını arzu eder…