Selâm

Bazen anahtar bir kelime olur hayatımızda…

‘Selâm’ verince, yüzüne bile dikkat etmediğimiz insanlarla, aslında kardeş olduğumuzu hatırlatır.

Selâm tanıştırdı bizi sıkı dostlarımızla. Aramızda esen soğuk rüzgârları selâm sıcaklığında dindirdik.

Bazen hasret oldu selâm, yüreğimizden tutup kilometrelerce öteye uçurduk.

Kimi zaman merhem oldu kanayan yaralarımıza, iyileştik.

Önce selâmlar emanet ettik dostlarımıza, o en Sevgiliye (asm) teslim etsin diye, sonra gün gel­di, selâmları biz yüklenip huzura vardık. Gözyaşlarımızla yıkayıp selâmları, tertemiz sunduk Sevgiliye (asm); sesimizi duyduğunu hissettik.

Allah’ın selâmını başlar üstünde taşıdık, çünkü kıymetlimizdi.

Asık çehrelere tebessüm ettiren, açılmaz denilen kapıları açtıran, uzun yollara hasretle baktıran hep selâmdı.

Selâm, ortak dilimiz, umutlu geleceğimizdi. Hep de öyle olacak.

Selâm, Allah’ın selâmı…

Gelgelelim, kalabalıklar arasında unuttuk. Koşturmacaların ortasında ihmal ettik.

Oysa, ne güzeldir, selâm verip almak.

Ne anlamlıdır selâmla buluşup, selâmla vedalaşmak.

Allah’ın selâmı hepimizin üzerine olsun.

Allah’ın selâmını unutanlara, unutmuş gibi yapanlara da selâm olsun.