Tefekkür Dünyası

Fıtrat ‘ebed’ ister

Uçsuz bucaksız koca âlemde, kendine nokta kadar yer edinemeyen dünyanın zerrecik mahluku olan insana, maddî pek çok uzvun yanında “ma­nevî cihazlar” da verilmiş. “Dünyayı yutsa tok ol­mayan” bu manevî cihazlara ehemmiyetli şifreler derç edilmiş. Asrın müceddidi Bediüzzaman Said Nursi’nin dile getirdiği “Ey kendini insan bilen in­san! Kendini oku” hakikatini anlayamayan insan, bu şifreleri bulamıyor, maddî-manevî cihazatını istikamette ve yaratılış gayesine uygun kullan­mayı beceremiyor. Ebed için halk olunmuş ve iki cihanın saadetine vesile olacak cihazlar fıtratına uygun kullanılmadığı için, sahibini dünya hayatın­da da azab-ı elimde bırakıp, pek çok ruhî ve psi­kolojik hastalıkların temelini oluşturarak, dünyevî ve uhrevî hayatın mahvına sebep oluyor.

Bu manevî cihazlardan biri olan ‘endişe-i is­tikbal’ hissini sadece dünyevî hayatın geleceğine sarf eden bir insan, o hırs ile dünyanın mal, mülk ve makamı için ömrünü heba eder, çoğu zaman da neticeye ulaşamadan bu fani diyarı terk edip gider. Halk arasında “Tam da rahat edeceği zaman vefat etti” cümlesi adeta darb-ı me­sel olmuştur. Eğer bu hissin gaye-i fıtratı olan, azını dünya hayatına, çoğunu hakiki istikbal olan kabirden sonraki ebedi ha­yatı için sarf etse, hem dünya, hem de ahiret saadetine düçar olur.

Kâinatın sebeb-i vücudu olan mu­habbet hissi ki; Cemil-i Baki’nin esma­sının gölgelerine verildiği vakit, sahibi­ni azab-ı elimde bırakır. Çünkü kendi ile birlikte muhabbet besledikleri de hızla bu fani âlemi terk etmektedirler. Eğer İbra­himvarî “Ben batıp gidenleri sevmem” deyip sebeplerin Sahibi ve Halıkı olan Mahbub-u Baki’yi bulsa bü­tün sevdikleri onunla birlikte ebe­dileşir ve daimi hayatın kazanıl­masına birer basamak olur. Yoksa o hadsiz muhabbet, hadsiz bir azaba sebep olur.

Hem de o ‘manevî cihazlar’a ko­yulan şifrenin bir başka yönü ki; dünyanın hiçbir metaı onları tatmin etmiyor. Zira insanın hadsiz emelleri, hayalleri, fikirleri ve duyguları var. Şu kısa ve bir gün son bulacak olan dün­ya hayatı bu hadsiz meyiller için yeterli ve kafi değil, onları doyurmuyor. Kainatta bütün ilimlerin şahadetiyle sabit olan bir hakikat var ki; bu âlemin Sanii en küçük bir zerreyi dahi is­raf etmiyor, abes iş yapmıyor. Elbette böyle bir Fa­il-i Hakim başka hiçbir sebep olmasa dahi saadet-i ebediyeyi kuracak ve insanı yeniden halk edip ora­ya koyacak ve hadsiz manevî cihazlarını, sonsuz bir hayatla nemalandırıp israf etmeyecektir. Çün­kü o Zat’ın hiçbir tasarrufunda israf ve abesiyet yoktur. O halde insanın amellerini muhasebe için kaydettiği gibi; emellerinin, hayallerinin neşvüne­ması için de ebedi bir zemin ihzar edecektir.

Hem insandaki saadet-i ebediye meyli dahi ‘ebed’ için bir mikyastır. Nasıl ki bebeğin anne karnında kullanılmayan cihazatı dünya hayatının delili sayılabilirse, insanın fıtratına derç olunmuş olan saadet-i ebediye meyli de hakiki ve daimi bir saadetin delilidir. Susturulmamış ve tefessüh et­memiş bütün vicdanlar “ebed-ebed” diye haykır­maktadır…

Leave a Comment

E-posta adresiniz yayınlanmayacak. Gerekli alanlar * ile işaretlenmişlerdir

*